(Ne)mirna Kraljevina Koreta
Vlatko Ilić
Formiranje IX Vlade Kraljevine Korete radi sa konvencijama koje konstituišu jednu pozorišnu predstavu, tj. prevode jedan javni događaj u društveno prepoznatljiv umetnički čin; javnim prostorom, određenim trajanjem, ’tekstom’ (koji je u ovom slučaju povod, a ne predložak za scenski događaj), pozicijama autora i izvođača, publike, tj. odgovarajućim tehničkim sredstvima i društvenom infrastrukturom.
Prostori izvedbe Formiranja IX Vlade Kraljevine Korete, skupštinske sale ili sale u kojima se održavaju sednice, su već, kao i pozorišna zgrada, dogovoreno mesto pregovora i konstituisanja značenja. Možemo (po)verovati da procesi označavanja u pozorištu deluje jednostrano, ali predstava se uvek izvodi sa publikom. Ona je čin zajedničkog oblikovanja iskustava u celinu koja se, kao takva, može uključiti u neki od smisaonih nad-poredaka. Značenja izvedbe su ’rezultat’ za koji je i publika latentno ili direktno odgovorna. ’Drama’ počinje u trenutku kada su na ulazu publici uručena tri predloga sastava IX Vlade, a glasanje, kao njeno razrešenje, vodi ka kraju, formiranju vlade. Tako, iako struktura ovog događaja može delovati anti-narativno ona se zasniva na uzročno-posledičnom principu, i odgovora mehanizmima ’teksta’, i pored toga što on nije očekivano dramski struktuiran. Drama se odigrava između narativa Istorije, političkih partija i koalicija, same materijalnosti događaja i neizvesnosti izbornog čina. Njeni akteri su glumica, nepogrešivi označitelj scenskog prostora (istorijski objekt pogleda, tradicionalno najmanje vidljiva i najviše željena, izvor tuđih tekstova), zatim autor Korete, pokretač radnje, reditelj, odgovoran za dinamiku inteziteta koja će uslediti, i publika.
Da li je Formiranje IX Vlade Kraljevine Korete predstava? Čin nazivanja nečega određenim imenom je uvek pitanje društvenog ugovora, a Formiranje IX Vlade Kraljevine Korete upravo takav ugovor i nudi. Ne zato što je svaki javni čin lakše, ili ne, opisati kao predstavu, već zato što se time (lokalnoj) umetničkoj sceni zadaje jedan logički zadatak izazvan umetničkim samo-nazivanjem.
Pozorišna predstava suočena je sa nasleđem sopstvene discipline, čije su osnovne tradicionalno uspostavljene regulative neodržive. Procese identifikacije umnogome su preoteli mediji poput filma i televizije, celovitost sistema narušili su interaktivni programi, poput reality showa, a jedinstva vremena i mesta više nisu deo iskustva savremenog čoveka. Ujedno, ona mora da odgovori na izazove vremena u kojem nastaje, kako na njegovo ubrzanje i fragmentiranost, tako i na njegove fenomene poput interneta, web streaminga, genetskog inženjeringa, itd. Da li je moguće pozorište misliti kao praksu? Savremeni umetnički rad sve češće se definiše kao umetnička praksa, čime se insistira na njegovom delovanju, i delovanju okruženja na njega. Ova terminološka promena označava promenu mišljenja značenja; ona nisu jasna, samo-podrazumevajuća i nepromenjiva, već nestalna i nesigurna, i uvek već u procesima konstituisanja. Kako pozorište prevodi ovu promenu na jezik sopstvene discipline, ako scenski čin postoji kao jedna jedinstvena materijalizacija (u specifičnom prostoru i trajanju, određena temperaturom, zvukom, telima izvođača i publike, brojem publike, itd.). Ako je pozorište uvek već praksa, kako da re-teritorijalizuje sopstveno polje, a u cilju kritičkog delovanja?
Formiranje IX Vlade Kraljevine Korete nastaje upravo, ne samo kao rezultat devetnaestomesečne saradnje jednog vizuelnog umetnika sa pozorišnim rediteljem, već kao posledica zajedničkog promišljanja konteksta, kako umetničkog tako i društvenog, u kojem (se) ovo delo izvodi. Formiranje IX Vlade Kraljevine Korete je predstava koja (1) ne prikazuje, ne zastupa, ne ogleda, ona insistira da je jedno jedinstveno iskustvo, jedna materijalizacija metamatrice, naglašavanjem posledica koje će izazvati. Svojim prisustvom, jednostavnim manuelno-telesnim gestom svaki član publike postaje deo procesa konstruisanja metanarativa jedne države. Predstava (2) svoj ’tekst’ stvara upravo tokom izvođenja, čime ’tekst’ ugrožava njen legitimitet narušavajući modele reprezentacije. Da li je telo glumice označitelj Države kao hijerarhizovanog nenarušivog jedinstva, ili je to telo - mašina zapravo država - stroj za proizvodnju značenja? Da li su autor Kraljevine Korete i reditelj stvarni ili fiktivni, verni sebi ili pogledu, ili su njihovi identiteti uvek već razultat neprekidnog (pro)izvođenja? Ova predstava (3) radi sa disfunkcionalnošću zatvorenih i konačnih identiteta, dok reprezentacija prepušta mesto dijalogu, progovorima, zajedničkom iskustvu koje je različito za svakoga i svaku, tragovima značenja, pogrešnim i tačnim smernicama, ukidanju ili izostavljenju tumačenja. Konačno, Formiranje IX Vlade Kraljevine Korete (4) ne deluje u javnom ili privatnom prostoru, već u prostoru koji je i javan i privatan, koji je i imanentno i umetnički, kakav je prostor galerija ili pozorišta, i društveno-parlamentaran, kakva je sala za sednice, kako bi uvela nemir u oba. Nemir koji će izazvati na promišljanje sopstvene odgovornosti umetnika i publike, (sa)učesnika, u procesima konstituisanja ’stvarnosti’.
Glumca i kazalište valja uvijek nanovo izmišljati.
Hans-Thies Lehmann
Vlatko Ilić
Formiranje IX Vlade Kraljevine Korete radi sa konvencijama koje konstituišu jednu pozorišnu predstavu, tj. prevode jedan javni događaj u društveno prepoznatljiv umetnički čin; javnim prostorom, određenim trajanjem, ’tekstom’ (koji je u ovom slučaju povod, a ne predložak za scenski događaj), pozicijama autora i izvođača, publike, tj. odgovarajućim tehničkim sredstvima i društvenom infrastrukturom.
Prostori izvedbe Formiranja IX Vlade Kraljevine Korete, skupštinske sale ili sale u kojima se održavaju sednice, su već, kao i pozorišna zgrada, dogovoreno mesto pregovora i konstituisanja značenja. Možemo (po)verovati da procesi označavanja u pozorištu deluje jednostrano, ali predstava se uvek izvodi sa publikom. Ona je čin zajedničkog oblikovanja iskustava u celinu koja se, kao takva, može uključiti u neki od smisaonih nad-poredaka. Značenja izvedbe su ’rezultat’ za koji je i publika latentno ili direktno odgovorna. ’Drama’ počinje u trenutku kada su na ulazu publici uručena tri predloga sastava IX Vlade, a glasanje, kao njeno razrešenje, vodi ka kraju, formiranju vlade. Tako, iako struktura ovog događaja može delovati anti-narativno ona se zasniva na uzročno-posledičnom principu, i odgovora mehanizmima ’teksta’, i pored toga što on nije očekivano dramski struktuiran. Drama se odigrava između narativa Istorije, političkih partija i koalicija, same materijalnosti događaja i neizvesnosti izbornog čina. Njeni akteri su glumica, nepogrešivi označitelj scenskog prostora (istorijski objekt pogleda, tradicionalno najmanje vidljiva i najviše željena, izvor tuđih tekstova), zatim autor Korete, pokretač radnje, reditelj, odgovoran za dinamiku inteziteta koja će uslediti, i publika.
Da li je Formiranje IX Vlade Kraljevine Korete predstava? Čin nazivanja nečega određenim imenom je uvek pitanje društvenog ugovora, a Formiranje IX Vlade Kraljevine Korete upravo takav ugovor i nudi. Ne zato što je svaki javni čin lakše, ili ne, opisati kao predstavu, već zato što se time (lokalnoj) umetničkoj sceni zadaje jedan logički zadatak izazvan umetničkim samo-nazivanjem.
Pozorišna predstava suočena je sa nasleđem sopstvene discipline, čije su osnovne tradicionalno uspostavljene regulative neodržive. Procese identifikacije umnogome su preoteli mediji poput filma i televizije, celovitost sistema narušili su interaktivni programi, poput reality showa, a jedinstva vremena i mesta više nisu deo iskustva savremenog čoveka. Ujedno, ona mora da odgovori na izazove vremena u kojem nastaje, kako na njegovo ubrzanje i fragmentiranost, tako i na njegove fenomene poput interneta, web streaminga, genetskog inženjeringa, itd. Da li je moguće pozorište misliti kao praksu? Savremeni umetnički rad sve češće se definiše kao umetnička praksa, čime se insistira na njegovom delovanju, i delovanju okruženja na njega. Ova terminološka promena označava promenu mišljenja značenja; ona nisu jasna, samo-podrazumevajuća i nepromenjiva, već nestalna i nesigurna, i uvek već u procesima konstituisanja. Kako pozorište prevodi ovu promenu na jezik sopstvene discipline, ako scenski čin postoji kao jedna jedinstvena materijalizacija (u specifičnom prostoru i trajanju, određena temperaturom, zvukom, telima izvođača i publike, brojem publike, itd.). Ako je pozorište uvek već praksa, kako da re-teritorijalizuje sopstveno polje, a u cilju kritičkog delovanja?
Formiranje IX Vlade Kraljevine Korete nastaje upravo, ne samo kao rezultat devetnaestomesečne saradnje jednog vizuelnog umetnika sa pozorišnim rediteljem, već kao posledica zajedničkog promišljanja konteksta, kako umetničkog tako i društvenog, u kojem (se) ovo delo izvodi. Formiranje IX Vlade Kraljevine Korete je predstava koja (1) ne prikazuje, ne zastupa, ne ogleda, ona insistira da je jedno jedinstveno iskustvo, jedna materijalizacija metamatrice, naglašavanjem posledica koje će izazvati. Svojim prisustvom, jednostavnim manuelno-telesnim gestom svaki član publike postaje deo procesa konstruisanja metanarativa jedne države. Predstava (2) svoj ’tekst’ stvara upravo tokom izvođenja, čime ’tekst’ ugrožava njen legitimitet narušavajući modele reprezentacije. Da li je telo glumice označitelj Države kao hijerarhizovanog nenarušivog jedinstva, ili je to telo - mašina zapravo država - stroj za proizvodnju značenja? Da li su autor Kraljevine Korete i reditelj stvarni ili fiktivni, verni sebi ili pogledu, ili su njihovi identiteti uvek već razultat neprekidnog (pro)izvođenja? Ova predstava (3) radi sa disfunkcionalnošću zatvorenih i konačnih identiteta, dok reprezentacija prepušta mesto dijalogu, progovorima, zajedničkom iskustvu koje je različito za svakoga i svaku, tragovima značenja, pogrešnim i tačnim smernicama, ukidanju ili izostavljenju tumačenja. Konačno, Formiranje IX Vlade Kraljevine Korete (4) ne deluje u javnom ili privatnom prostoru, već u prostoru koji je i javan i privatan, koji je i imanentno i umetnički, kakav je prostor galerija ili pozorišta, i društveno-parlamentaran, kakva je sala za sednice, kako bi uvela nemir u oba. Nemir koji će izazvati na promišljanje sopstvene odgovornosti umetnika i publike, (sa)učesnika, u procesima konstituisanja ’stvarnosti’.
Glumca i kazalište valja uvijek nanovo izmišljati.
Hans-Thies Lehmann
